De Messiaanse beweging onder de loep

In de eerste eeuw van onze tijdrekening begon er een beweging op gang te geraken die de wereld zou veranderen. Rabbi Jeshua kreeg heel wat mensen rondom hem die benieuwd waren wat hij te vertellen had en om te zien welke wonderen hij weer zou verrichten. Nieuwsgierigheid is wat velen aantrok, maar er waren ook Joden en niet Joden die wel oor hadden voor wat deze grote leermeester te vertellen had.

De Joodse leermeester, geboren in Bethlehem, kwam uit een Essenen familie en bracht zo zijn Palestijnse invloed mee tot het Romeins-Hellinistisch Jodendom, waar zijn volgelingen als een sekte werden beschouwd, die de naam kreeg “De Weg“, doordat zij verkondigden dat Jezus de Weg tot God zou zijn.

Het altaar in de Grot van Sint-Petrus,in de buurt van de stad Antiochië (Antakya) in Turkije, met een beeld van Sint-Petrus

Al snel bleek dat er zich ook niet-Joden bij de gemeenschap wensten aan te sluiten, wat de Joden deed huiveren en hen ook niet meer als een Joodse groepering wilden aanschouwen.

Het was pas toen de groepering meerdere volgelingen had in verscheidene streken dat in Antakya (Antiochië), de hoofdstad de Romeinse provincie Syria en later van de Turkse provincie Hatay, dat de  eerste gemeenschap buiten Palestina werd gevormd en waar men hen ging benoemen met de naam “christenen“. Deze benoeming verspreide zich ook verder. Voor de vroege christenen was het geen onbelangrijke plaats. Zij speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling van het vroege christendom en wordt meermaals genoemd in de Handelingen van de Apostelen. Volgens de overlevering hadden de apostelen Paulus en Barnabas en hun volgelingen daar een schuilkerk in de Grot van Sint Petrus. In die plaats ontstond ook één van de vijf patriarchaten van de vroege kerkgemeenschap binnen het Romeinse Rijk, het Patriarchaat van Antiochië. Petrus vervulde daar de rol van eerste patriarch. Vóór zijn vertrek naar Rome zou hij de pas gestichte kerk zeven jaar geleid hebben, van circa 37 tot 44.

Vanuit Antakya verspreidde het christendom zich naar de provinciehoofdstad Edessa. Tur Abdin en omgeving werd volgens de traditie door de apostel Thaddaeus gekerstend. Edessa, Antiochië en Tur Abdin vormen de oorspronkelijke kern van het Syrisch christendom.

Niet alle Joden die zich bij de groepering van Jezus volgers hadden aangesloten wensten een andere benaming dan Joden te krijgen en bleven zich dan ook Jood noemen. Zij wensten wel rabbi Jeshua als Messias erkennen, maar wilden hun Joodschap niet opgeven, omdat er nu ook niet-Joden zich bij de gemeenschap konden vervoegen. In de Handelingen van de apostelen worden deze onenigheden omtrent het al of niet houden aan Joodse wetten en gebruiken uit de doeken gedaan.

Bij de Joodse gemeenschap ontstond er dan weer een mening in de andere richting, die deze Joden die Jeshua als de Messias wensten te aanschouwen, en hem te volgen, dan geen Jood meer konden zijn, omdat voor hen de Messias nog moet komen.

Munt van Bar Kochba: de Tempel met daarboven een ster

Ook moet men weten dat er andere Joodse Messias opeisers waren zoals de Joodse verzetsleider Simon Bar Kokhba (naar het Aramees “Zoon van de Ster”) in het 2e eeuwse Judea, die volgens rabbi Akiva de lang verwachte messias zou zijn. Akiva verwees met de naam naar Numeri 24:17 (Een ster komt op uit Jakob); vandaar ook de ster op Bar Kochba’s munten. Ook verwees hij naar de Mensenzoon uit het boek Daniël. Vermoedelijk luidde de oorspronkelijke naam van de Joodse leider Bar Kosiba, zoals uit brieven blijkt die in de woestijn van Judea zijn gevonden.

Een belangrijke consequentie van Bar Kochba’s messianisme was het definitieve schisma tussen het rabbijnse Jodendom en het Christendom. Tot deze tijd waren er christenen geweest die de Wet van Mozes onderhielden; volgens de kerkhistoricus Eusebius van Caesarea kwam aan deze groepering nu een einde. De christelijke auteur Justinus de Martelaar, een tijdgenoot van Bar Kochba, vermeldt dat Bar Kochba aanhangers van de concurrerende messias ter dood heeft laten brengen.

Van de 3e eeuw tot de 7e eeuw werd de strijd tegen de Romeinen met de Romeins-Parthische oorlogen voort en konden mensen allerlei berichten horen over Verlossers of Messiassen. Een hele reeks oorlogen, de Byzantijns–Sassanidische of Iraans-Byzantijnse oorlogen, werden gevoerd tegen het Romeinse bewind. Door die strijd kon de enigmatische figuur van Nehemiah ben Hushiel ook gekend onder de naam Mashiach ben Yoseph of Messias ben Joseph, of als Mashiach bar/ben Ephraim omdat hij uit de stam van Efraïm (een van de twaalf stammen van het volk Israël) kwam en een afstammeling was van Josef, de zoon van Jakob. Sommige Joden namen aan dat hij de beschreven Messias was uit de  Talmoed Brachot (2:4, 5a) terwijl anderen in hem de man zagen beschreven in de Babylonische Talmoed Sanhedrin (98b-99a) [Engelse versie: English Babylonian Talmud] waar Menahem ben Hezekiah ook vernoemd wordt in een lijst met nog meer namen die verscheidene rabbijnen als messias suggereerden.

In de 16e en 17e eeuw trokken Socinianen [opgericht door en vernoemd naar Lelio Sozzini (1525-1562 te Zürich)] als Broeders in Christus door Europa. Zij behoorden tot een genootschap van theologische onderzoekers in Vicenza, die de leer van de Drie-eenheid loochenden. Voor Joden mocht zulk een leer een verademing zijn mits zij hoofdzakelijk met Katholieken werden geconfronteerd die drie goden en vele mensen aanbaden.

De Polen Polen, Christopher Ostorodt en Andrzej Wojdowski (Voivodius) die naar de Nederlanden kwamen, veroorzaakten heel wat beroering in Leiden met hun leerstellingen, maar konden toch verscheidene Universiteitsstudenten bekeren tot het Unitarisme. Op advies van de Leidse universiteit werden hun boeken in beslag genomen en werden ze de Republiek uitgezet. Sindsdien heeft het socianisme vrijwel continu een zeer slechte reputatie gehad in de Nederduits Gereformeerde Kerk. Bij de remonstranten hadden de sociniaanse denkbeelden meer succes.

De Duitse geneesheer Ernst Soner is een van hun meest gekende bekeerlingen, (naast Valentinus Smalcius, John Locke, Isaac Newton en Joseph Priestley), die ook ter missionering naar Engeland, Frankrijk en Italië trok, waar hij ook in Padua, de “rationalist Aristotelian” Cesare Cremonini (1550–1631) bestudeerde.

Een portret van Menasseh Ben Israel, 1642; linksboven staat zijn embleem, de “Wandelende Jood”

Wars van dogma’s en theologie kwamen er bewegingen op gang die uit de verlicht-christelijke kringen van doopsgezinden en remonstranten mensen konden bezielen om vrij onder elkaar van gedachten te wisselen tijdens colleges. Bij gebrek aan remonstrantse predikanten, die door de synode van Dordrecht (1618-1619) uit hun ambt waren gezet, organiseerden de gewezen remonstrantse ouderling Gijsbert van der Kodde en zijn broers Jan en Adriaan uit Warmond al in een vroeg stadium bijeenkomsten. Zij werden wegens hun vergaderingen collegianten genoemd. Vanaf 1621 was Rijnsburg het middelpunt waar de jaarlijkse vergaderingen werden gehouden. Beroemde Rijnsburgse collegianten waren Spinoza, Coenraad van Beuningen en Jarig Jelles.

Na zich onttrokken te hebben van de Nederduits Gereformeerde Kerk, trok Adam Boreel en Galenus Abrahamsz naar de ‘jodenstad’ Amsterdam. Met als ultiem doel het bekeren van joden tot het (protestante) geloof maakte Boreel een diepgaande studie over het Joodse geloof. In Manoel Dias Soeiro die beter bekend werd onder zijn Hebreeuwse naam Menasseh Ben Israel of Menasheh ben Yossef ben Yisrael, vond hij een bondgenoot. Die veelzijdige Jood was een afstammeling van de gezaghebbende rabbijn Isaac Abrabanel, “de Abarbanel” genoemd, uit Sevilla en wiens familie claimde “van de stam van David” te zijn. Hij zocht ook contact met de Franse geleerde Isaac La Peyrère in Brussel die eveneens een joods-christelijke gemeenschap wenste op te richten.

Sabbatai Tzvi in 1665.

In het 17de eeuwse Ottomaanse Rijk wist wist Sjabtaj Tzwi ook gekend als Sabbatai Zevi (1626-1676?) nog grote aantallen joden in beroering te brengen. Hij was een Sefardische rabbijn van  Romaniotische afkomst. De in Jeruzalem geboren theoloog en autheur Nathan van Gaza (Nathan Benjamin ben Elisha HaLevi Ghazzati) wiens vader een Duitse jood was en daardoor bestempeld werd als een Ashkenazi, verklaarde Tzwi als de Messias.

Verspreiding van synagogen in de klassieke oudheid

Grote aantallen van de Joden in de joodse diaspora accepteerden zijn conclusies, zelfs nadat hij een joodse afvallige werd met zijn bekering tot de islam in 1666, bleven volgelingen van Sabbatai Zevi zowel tijdens zijn “Messiashouderschap” als na zijn bekering tot de islam, bekend staan als Sabbateans of Sabbateërs. Ze kunnen worden onderverdeeld in drie: “Maaminim” (gelovigen), “Haberim” (medewerkers) en “Ba’ale Milhamah” (strijders).

In de 17de eeuw waren er in Europa en in het Midden-Oosten grote, afgezonderd levende, gemeenschappen van doorgaans arme joden, die naar de bevrijding door een messias verlangden, geen wonder dat zij dan ook maar graag zulke verlichte geesten zagen opstaan.
Rabbi Jehoeda Löw van Praag was een van de weinige grote denkers uit die tijd en Baruch Spinoza stond te ver van de hoofdstroming af. Sjabtai Tsvi daarentegen had een enorme kennis van de Kabbala en de Zohar en kon zo wel de joodse als Christen gemeenschap warm maken in een jaar met apocalyptische verwachtingen, 1666 (1000 plus 666).

Jakob ben Lejba (Jankiew Lejbowi) Jakob Joseph Frank

De 18de eeuwse Pools Lithauwse Joodse leider Jakob Frank (Jankiew Lejbowi) verklaarde zichzelf een wederopstanding van Sabbatai Tzvi alsook van de patriarch Jakob. Met zijn ideeën kon ook hij weer Joden en Christenen verenigen en liet een gemeenschap ontstaan van Messiaansen die ook gekend staan onder het Frankisme, die tot zo een 500 000 volgers kon uitgroeien in Polen en andere delen van Oost Europa.

In de 19e eeuw kunnen wij de Jemenistische Joden Shukr Kuhayl I (Mari (Meester) Shukr Kuhayl I) en zijn zogenaamde wederopstanding, Judah ben Shalom (Mori (Meester) Shooker Kohail II) vinden.

De eerste maakte zich bekend in de hoofdstad van Jemen, San‘a’ in 1861 als een boodschapper van de Joodse Messias tijdens een periode dat de messiaanse verwachtingen in Ottomaans Turks Jemen konden rijpen wegens de aanhoudende politieke onrust.

Kabbalistische Boom des Levens met tien Sefirot

Uit het joods religieus filosofisch systeem van de Kabbala wist de tweede figuur het mystieke als een belangrijk element van zijn leer  en ook zijn mysterieuze wederkomst naar voor te brengen. De joden van Jemen hadden al meerdere Messiassen onder de ogen gekregen, maar deze was speciaal daar hij ook voor de Moslims de Mahdi of de verlosser of bevrijder was die op basis van profetieën aan het einde der tijden werd verwacht door sommige islamitische stromingen.

De meeste sjiitische moslims, waaronder de alevieten en de twaalvers of de imanieten, in het Jafari of Caferie in het sjiisme, geloven dat de Mahdi, in de persoon van Mohammed al-Mahdi (de twaalfde imam) leeft en zich schuil houdt. Deze zou niet zichtbaar zijn voor mensen, zoals god ook niet kan gezien worden door de mens. Maar zoals bij God zou deze zijn activiteit kunnen vertonen in het dagelijks leven van iedereen, waarbij hij kan reageren op gevraagde hulp. Zij geloven dat hij bij het eind der tijden opnieuw zal verschijnen, waarna voor de rechtgeaarde gelovigen een tijd van vrede zal aanbreken die 7 jaar zal duren.

De in het Russisch keizerrijk geboren Menachem Mendel Schneerson geraakte vorige eeuw ook gekend als the Rebbe en wordt als een vna de laatste groten van de Chabad-Lubavitch, een van de grootste chassidische bewegingen ter wereld aanschouwd.

Menachem Mendel Schneerson (April 5, 1902 OS – Juni 12, 1994), door velen gekend als the Rebbe. – Lag BaOmer parade in Brooklyn, 1987.

Oorspronkelijk uit Oost-Europa is het chassidisme één van de stromingen binnen het charedisch jodendom of soms wel minder correct ultraorthodox Jodendom. Chared betekent letterlijk vrezend, in dit verband “vrezend voor het woord van God” (chared lidvar Hashem). In navolging van een door zijn voorganger rabbijn Yosef Yitzchak Schneerson besloot de zevende en laatste Lubavitcher rebbe, rabbijn Menachem Mendel Schneerson zijn volgelingen over de hele wereld te sturen om nieuwe religieus-joodse gemeenschappen te stichten om zo seculiere joden te motiveren religieuze geboden (mitswot) te volgen. Thans werken over de hele wereld verspreid ongeveer 4000 Lubavitcher chassidim in de uitreikingstaak.

Met de jaren kon men ook in die Messiaanse groeperingen  verschuivingen vinden. Vooral in de Nieuwe wereld (de Verenigde staten van Amerika) kon men Joden vinden die aangetrokken werden door de valse leer van de Drie-eenheid en Jezus ook als hun god begonnen te aanbidden, maar hun zogezegd Joodse eigenheid niet wensten op te geven. Vandaar kan men heden nu Messiaanse Joden vinden die ook de Drie-eenheid aanhouden terwijl er de gerechtvaardigde Messiaanse Joden zijn die nog steeds, zoals alle andere Joden overal ter wereld slechts één God aanbidden, de Enige Ware God boven alle goden, de Elohim Hashem Jehovah.

Van de vele burgerlijke geschriften weet men dat de vroeg-christelijke Kerk voor die Joden de benaming “joden-christenen” gebruikte. Aan deze stroming zou, volgens de kerkhistoricus Eusebius van Caesarea, tijdens de Bar Kochba-opstand (132-136) een einde zijn gekomen.

Deze “Joden-Christenen” of Joodse christenen hielden zich echter volledig aan de Joodse gebruiken en gebouwen. Zo bleven zij samenkomen in synagogen welke zij ook verder bleven bouwen in plaatsen waar zij ecclesiae vestigden. Maar meerdere Messiaansen konden ook tot de conclusie komen dat Jeshua de Messias moest wezen. Hierbij valt dan wel op dat er ook bij diegenen die Jeshua als Messias aanvaarden ook het grote verschil bestaat dat wij in andere denominaties van het Christendom kunnen vinden, namelijk een groep die zich houdt aan de God van Jezus en een andere groep die Jezus tot god verheven heeft. Ook al beweren zij in hun geloofsbelijdenis

dat G’d één ( Echad) is en dat we geënt zijn op de Edele Olijfboom “Rom.11”.
Yeshua is Zijn Hebreeuwse naam zoals Zijn ouders en apostelen hem noemden, waarom zouden wij dit dan ook niet doen? {Messiaans het levend water. – Wie zijn we}

Dezen vergeten dat Jeshua de naam van de gezondene van God is en niet van de Almachtige Schepper, wiens naam Jehovah is.

Van de waarheidsgetrouwe Joden die de grote leermeester Jeshua (Jezus Christus) als de Messias aannamen konden zich kleine gemeenschappen verspreiden over Europa.

In 1814 werd in Londen ook aangevangen met diensten in het Hebreeuws in de kerk aan het Palestina plein. In Hamburg werd in 1845 een Jeruzalem-gemeente opgericht.

Joseph Rabinowitz (1837-1899) besloot in 1884 te Chisinau (destijds Bessarabië, momenteel Moldavië) met zijn “gemeente van Israëlieten van het Nieuwe Verbond” de eerste Messiaanse Synagoge te bouwen. Zoals overal op het vaste land van Europa konden de Messiaanse Joden ook niet ontsnappen aan de terreur van het Duits Sociaal Nationalisme en met de toenemende Jodenvervolging in Europa viel hier ook deze beweging uit elkaar.

Carl Schwartz, de vader van de Nederlandse schrijver Jozua Marius Willem van der Poorten Schwartz (schrijversnaam Maarten Maartens), werd in de 19de eeuw een belangrijke Hebreeuws Christelijke dominee voor de Free Church of Scotland in Amsterdam, waarna voor de Free Church in Londen. Hij echter had zich ook tot de Drie-eenheid bekeerd  en werd bedienaar aan de Trinity Chapel, in Newnham Street (vroeger John Street) terzijde Edgware Road. Daar volgde hij dominee Ridley Herschell op. Nochtans bleef hij in contact met verscheidene Joden die interesse vertoonden voor het Christendom en met bekeerlingen, om op te roepen een Hebreeuws Christelijke congregatie te vormen

In 1866 vonden meerdere Messiaanse Joden het belangrijk om zich ter verenigen en zo een sterkere spreekbuis te kunnen vormen. Zo ontstond onder Schwartz zijn stimulans de Hebrew Christian Alliance of Great Britain, welke navolging kreeg  in 1915 met de stichting van de Amerikaanse Messianic Jewish Alliance of America (MJAA). In 1882 ontstonden de First Hebrew Christian Church van Jakob Freshman in New York en de Hebrew Christian Prayer Union (gesticht door Henry Aaron Stern in 1882) in Londen. In 1925 ontstond dan de International Hebrew Christian Alliance (IHCA) op initiatief van de Hebrew Christian Alliance of America en de Hebrew Christian Alliance of Great Britain.

In Nederland werd in 1928 een Nederlandsche Vereniging van Joden-Christenen (NVJC) opgericht, waar wij geen vermoeden van hebben welke leden al of niet nog in de God van Abraham geloofden en welke Jezus als god aan namen. Wel gekend is dat de in Utrecht gehouden vergadering 31 Joodse en 6 niet-Joodse christenen voor de oprichting van een vereniging waarin het stemrecht uitsluitend voor christen-Joden zou zijn kwamen te stemmen. De belangrijkste wijziging die de statuten in de loop der jaren hebben ondergaan is dat de zelfdefinitie ‘Joden-Christenen’ vervangen werd door ‘Yeshua haMashiach belijdende Joden’.

Verscheidene Messiasbelijdende Joden beweren absoluut niet op te houden met Jood te zijn als ze Jeshua (Jesjoea) of Jezus Christus aannemen als hun verlosser. Volgens hun hebben ze een sterke Joodse identiteit en is hun levensstijl gebaseerd op de Tora, die volgens hen de basis vormt van hun Joodse geloof, en het Nieuwe Verbond (de Briet haChadasja, het Nieuwe testament – evenals het OT geschreven door Joden) en de voltooiing en vervulling is van hun Joodse geloof. {Messiasbelijdende Joden: wat zijn Messiasbelijdende Joden?}

In de jaren 30 van vorige eeuw kon onder leiding van de arts Dr. J. Zalman, zoon van een bekend zendeling onder de Joden, de pas opgerichte vereniging tal van activiteiten ontplooien. Meerdere samenkomsten werden belegd en gaf een blad met als titel ‘de Getuige’ werd uitgegeven.  Ook zij sloot zich aan bij de International Hebrew Christian Alliance, hetgeen niet zonder slag of stoot ging aangezien de voorzitter ervan Vrijmetselaar was. De in Nederland levende christen-Joden reageerden verschillend op de vereniging. Een aantal van hen was enthousiast, zoals heilsofficier P.W. Cohen die in de vereniging een mogelijkheid zag om uiting aan zijn Jood-zijn te geven. Anderen hadden geen enkele behoefte aan het lidmaatschap van een Joodse vereniging, of waren bang dat de vereniging een kerk zou worden zoals die van de Nederlands natuurkundige, filosoof, pedagoog, en grondlegger van de wetenschappelijke pedagogiek en didactiek in Nederland, Philip Kohnstamm. Vanwege zijn vriendschap met de Doopsgezinde predikant A.K. Kuiper, dacht deze eerst nog lid te worden van de Doopsgezinde Broederschap maar besloot dan maar in 1917 zich te laten dopen in de Nederlandse Hervormde Kerk – omdat het karakter van de volkskerk hem lief was. {Zie: ‘Hoe mijn “bijbelsch personalisme” ontstond’, Haarlem, 1934, p. 33.} Betreft de vrije wil, die al of niet verantwoordelijk is voor het verkeerd gaan van de mens, ging hij in lijn van zowel protestanten (Parker Bowne, De Rougemont) als katholieken (Dondeyne, Guardini, Kocbek, Mounier) het personalisme voorop stellen.

Eén van de doelstellingen van de Nederlandsche Vereniging van Joden-Christenen (NVJC) was volgens de statuten

‘het getuigen van de vernieuwende kracht die er voor het Jodendom uitgaat van het geloof in Jezus Christus, den Messias, den Zoon Gods, den Koning der Joden.’

En het middel om dit doel te bereiken was blijkens dezelfde statuten:

‘het opstellen van geschriften ter verspreiding onder de Joden.’

Meerdere geschriften werden gepubliceerd, maar de vraag is hoe veel Joden er werkelijk gecontacteerd werden en bereid waren om een langere tijd te luisteren naar hun gedachtegoed.
Langs de andere kant kon men makkelijker met christenen in contact komen die wel oor hadden voor hun leerstellingen. Het kwam zelfs zo ver dat de synode der Nederlandse Hervormde Kerk in 1933 verzocht werd om een speciale zondag te bestemmen voor de bespreking van ‘het Joodsche probleem’. Helaas werd dit verzoek niet ingewilligd

‘ofschoon de synode ervan overtuigd is dat het de roeping der gemeente is aandacht te wijden aan en voorbede te doen voor Israël.’

Toch kan men indenken dat er heel wat werk moet zijn verricht in de Nederlanden als men weet dat in 1933 de International Hebrew Christian Alliance het initiatief nam om een Joods-christelijke kibboets in het toenmalige Palestina op te richten en daarvoor de Rotterdamse Nathan Berlijn uitkoos om deze kibboets te leiden. Dit kon echter niet door gaan omdat de Arabische grondbezitters onder druk van hun volksgenoten de benodigde grond niet aan Joden wilden verkopen. Acht jaar later werd de vereniging op last van de Duitsers verboden. Haar leden moesten onderduiken of wegvluchten naar andere landen. Maar om die uittocht en de intocht of doortocht van de vele Duitse en Oostenrijkse Joden te stoppen sloot het op 15 december 1938 de grens, enkele weken na de Kristallnacht van 9-10 november 1938, en bestempelde de vluchtelingen tot ongewenste vreemdelingen. Zo mogelijk werden ze naar Duitsland uitgewezen en om hiervoor te voorzien werd in februari 1939 besloten een groot kamp voor deze vluchtelingen, die tot dan toe op verschillende plaatsen in Nederland werden opgevangen, te voorzien. De regering eiste in termijnen terugbetaling van de kosten (ruim 1 miljoen gulden) door het Comité voor Joodsche Vluchtelingen. Voor vele Joden werd dit doorgangskamp in de voormalige gemeente Westerbork in Drenthe, de Judendurchgangslager Westerbork, als Polizeiliches Durchgangslager Westerbork de poort naar de hel. De Duits-Joodse vluchteling Kurt Schlesinger was in februari 1942 door de Nederlandse reserve-kapitein Jacques Schol aangesteld als Oberdienstleiter, onder commandatuur van Lagerkommandant Erich Deppner, Josef Hugo Dischner, Bohrmann en SS’er Albert Konrad Gemmeker.

Mishandelingen en moord bleken zogenaamd nauwelijks voor te  komen en gezinnen konden daar nog bij elkaar blijven met over het algemeen voldoende eten ter hunner beschikking. Daarnaast waren er vele voorzieningen aanwezig, waaronder een winkel, speeltuin, scholen, een uitstekend ziekenhuis en een theater waar kwalitatief goede shows op de planken werden gebracht. Voor velen was het echter slecht van korte duur en zagen zich wel gescheiden worden om naar de zogenaamde “werkkampen” vervoerd te worden en uitgeroeid te worden in Auschwitz, of Sobibor, Theresienstadt en Bergen-Belsen. Slechts 5.000 Joden en 32 Roma die vanuit kamp Westerbork werden gedeporteerd, overleefden de Tweede Wereldoorlog.

De overlevenden van die kampen en de overlevenden van de verstopten bij niet-Joden, moesten zich later weer helemaal aanpassen en kwamen ook vele religieuze problemen tegen, zoals de moeder en vader kwestie, nu veel Joodse kinderen geen bewijs van Joodschap via hun moeder konden voor leggen. Maar ook kinderen die opgegroeid waren in christelijke gezinnen en ‘overgoten’ waren geweest met een of andere christelijke leer.

Voor zulke met christelijke waarden doorspekte Joden kon een weg open gelegd worden om terug te keren naar het Joodse geloof met of zonder aanname van Jezus als de Messias.

Ofschoon de Nederlandsche Vereniging van Joden-Christenen officieel ontbonden was, waren er diverse plaatsen in Nederland waar Joodse christenen, voor zover zij niet opgepakt waren, actief bleven. Zo waren er o.a. in Rotterdam en het Nederlandse Soest groepjes die voorbede deden voor de gedeporteerden en pakketjes klaarmaakten om naar de kampen te versturen.

Door de hele verscheuring duurde het nog een tijdje eer bepaalde Joden weer verenigd waren met de overlevenden van hun familie en andere geloofsgenoten. Vele Joodse Christenen wisten niets van bepaalde organisaties of geloofsgemeenschappen waar zij terecht zouden kunnen.  Aanvankelijk waren er twee verenigingen van Joodse christenen, die in het begin van elkaars bestaan niet afwisten. De oude NVJC en een vereniging van jonge Joden die tijdens de oorlog tot de overtuiging gekomen waren dat Jezus de beloofde Messias was. De laatst genoemde was in december 1945 opgericht en heette Haderech hetgeen betekent ‘de Weg’.

Gelukkig zagen die verenigingen dat zij feitelijk hetzelfde nastreefden en kwam het in 1947 tot een fusie. De nieuwe vereniging bleef NVJC heten en de naam van het verenigingsblad werd van ‘de Getuige’ omgedoopt in ‘Haderech’.

De gedachte om een Joods-christelijke kibboets op te richten was door de Nazi gruwel niet gedoofd geworden. Velen richtten nu hun hoop om het Beloofde Land Israël. Alsook waren er velen die de mensonwaardigheid wilden overstijgen met het maken van een nieuw begin op basis van gelijkwaardigheid en respect voor de levensovertuiging van de ander. Daarnaast wilde men een praktische bijdrage leveren aan de opbouw en ontwikkeling van Israël als staat. Ook begonnen meerdere Christenen in te zien dat de wortels van het christendom namelijk in het Jodendom liggen en de idee van de leefgemeenschap Nes Ammim grijpt hier op terug. De kibboets of beter mosjav shitufi Nes Ammim ( “een teken voor de volken”) werd in 1963 gebouwd nabij Akko in district Noord in Israël, maar in haar statuten werd bepaald dat er zich geen christen-Joden mochten vestigen! Maar uiteindelijk kwam het er toch van en sinds de oprichting hebben duizenden jongeren, gezinnen en senioren uit Nederland, Duitsland, Zwitserland en andere West-Europese landen in het dorp gewoond en gewerkt. Terug in eigen land, hebben velen zich aangesloten bij de Nes Ammim verenigingen of vriendenkringen.

Opvallend bij de zaterdagavonddiensten is dat op die oecumenische samenkomsten een veelkleurige mengeling van verschillende stromingen binnen het christendom kan waargenomen worden. Maar de nadruk in de samenkomsten ligt niet zo sterk op het Nieuwe Testament zoals in de meeste Westerse kerken gebruikelijk is. Men wil namelijk zo veel mogelijk een gezamenlijke Joods-christelijke liturgie handhaven.

Een aantal jaren later werd door autochtone Israëli’s een Joods-christelijke nederzetting gesticht: de Mosjav of moshav ‘Yad Hash’mona’.

Heden valt op dat meerdere Joden zich stilaan beginnen te uiten als Jood, ook al hebben zij Jezus Christus als de Messias aangenomen. Hierbij valt wel op dat sommigen Jesus of Jeshua als dezelfde als Jehovah zijn gaan aanschouwen en ofwel houden aan de Drie-eenheid of niet van een Drie-eenheid willen weten maar dan toch een binaire god aanbidden, namelijk zien die dan de Elohim in Jezus, waarbij God naar de aarde zou zijn gekomen om zich te uiten en te laten zien aan de mensheid. een kleinere groep wil degelijk vasthouden aan de enige Ware Bijbelse Boodschap dat er slechts één God is, de God van Israël, de God van Abraham die slechts één is.

zo kunnen wij vaststellen dat zoals in het Christendom er de Trinitarische gelovigen zijn en de unitarische van de Christenheid, moeten wij vaststellen dat ook bij de Messiasbelijdenden of Messiaansen zeer grote verscheidenheid van denominatie is.

Ofschoon er volgens sommigen geen officiële Messiasbelijdende Joodse theologie bestaat hebben hedendaagse Messiasbelijdende Joden volgens vele van die bewegingen gemeen dat zij in het algemeen de Bijbel als Gods Woord zien en niet als het spreken van de mens over God, zoals in de moderne theologie het geval is. Ook voelen zij zich meestal zeer verbonden met Israël en het Joodse volk en zijn zij overtuigd van de bijzondere plaats welke het gehele Joodse volk nog steeds in Gods heilsplan inneemt. Verschil van mening bestaat de Drie-eenheid, Twee-eenheid en over nut en noodzaak van het naleven van de Thora.

Messiasbelijdende Joden hebben aparte Messiaanse gemeenten en huisgroepen opgericht terwijl de aanhouders van en bestuur van Haderech daarentegen meer in de lijn van het christendom liggen.

Messiaanse Joden van vandaag worden hierbij uitgenodigd om hun visie en de geschiedenis van hun gemeente of nominatie hier kenbaar te maken, zodat wij ons een beter overzicht kunnen vormen van de huidige evolutie.

+

Voorgaande

Verwaarloosde geboortedag en sterfplaats 1 Rabbijn Jeshua en Romeinse weerstand

Torahgetrouwe Messiasbelijdende Joodse leraar onwetend over Niet-Trinitarische Christenen

Messiaans Pesach 2017 en verharde harten

++

Aanvullende lectuur

1. 2020 jaar geleden werd de weg geopend
2. Na 2020 jaar
3. Israël, het Joodse volk en Christenen
4. Eerste Eeuw van het Christendom
5. De wederkomst en de eindtijd #3 Let op de Vijgeboom
6. Verdrijving Joden had droogte tot gevolg
7. Joodse nakomelingen
8. Vroege Kerk groeide slechts geleidelijk
9. Zichtbaar houden van oudste kerken
10. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen. #1 Abraham de aartsvader
11. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen. #3 De Weg
12. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen. #4 Volgelingen van Jezus
13. De nacht is ver gevorderd 12 Studie 3 Lessen uit het verleden 1 Makkabeese opstand
14. De nacht is ver gevorderd 15 Studie 3 Lessen uit het verleden 4 Opstand van 66
15. Eerste Joods-Romeinse Oorlog
16. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #11 Vredelievende waarheidzoekers
17. Rabbijn Van de Kamp: Kloof tussen joden en christenen blijft
18. Synode: Jezus annuleerde Bijbels ‘Gekozen volk’
19. De familie Palache, Joden en Ontroerende onzin
20. Chrislam
21. Woordenlijst Jodendom
22. Koogle zoekt koosjer
23. Kerk moet wél bidden voor bekering Joden

+++

Lees ook

1. Messianische vs. Trinitarische Juden
2. GvC Gemeinde von Christen – Kirche Ade! Bye-Bye Church!
3. Which Messiah Do You Follow? / Welchem Messias folgst Du?
4. Identity Crisis – message about God’s people Israel and the tribes
5. The Other Secret Jews: Turkey’s Dönme Elite
6. Crypto-Jewish Sabbateans: The Donmeh
7. Sabbatai Zevi (Jewish Convert To Islam)
8. The Jewish Kabbalist, Sabbatai Zevi (Jewish Convert To Islam)
9. Day 682 – Sabbatai Zevi and Schizophrenia
10. Fishkoff’s The Rebbe’s Army
11. Chabad leader, Messiah Menachem Mendel Schneerson on his plans for destroying Ukraine and Russia (reprint)
12. Chabad Google Search of the Day: mesichist, meshichist
13. Chabad Messianist who Preaches Killing Gays Raps Funky Praise for the Rebbe
14. What Does Jesus Say About Himself?
15. salvation is not a covenant
16. Vayakhel: The Lord of the Sabbath
17. The Jewish And Gentile Connection
18. The Case for Christ Movie Review (Guest Post)
19. Jesus Is our Example in Sharing Our Faith
20. A plain conversation on the faith in Yeshua Ha’Mashiach
21. Confidence in Yeshua HaMashiach
22. Arthur Seyss-Inquart: A dangerous fool
23. Forgotten History-The Jews from Geleen 1940-1944.
24. 4th of May-Remembering the Dead
25. Feeling the Bern*
26. The “Jewish-SS” of Westerbork
27. Westerbork Transit Camp Memorial (The Netherlands)
28. Barrack 66-Camp Westerbork-the Christmas wish of a little boy
29. The betrayal of Anne Frank and her Family
30. Nicolette Bruining-WW2 Hero, Theologian and Broadcaster.
31. The return journeys that never happened
32. Jesus não é o Messias #1 – Introdução

+++

Related articles

• Persiart7
• Palaces of Ancient Persia Were Built with ‘Fire Temple’ Wood
• Syrians finding refuge in Africa as war at home grinds on
• Pastor asks PDP faithfuls to observe 21 days fasting and prayers
• ‘Heaven is jihad in the path of God’: Amid harsh fight for Mosul, Iraqi forces uncover hidden ISIS training camp