Missionaire hermeneutiek 3/5

Alles plaatsen in zijn tijd

Bij het lezen van de Bijbel hebben we een tekst te interpreteren die in vroegere tijden geschreven is geworden en in latere tijden samengesteld is geworden. Op zich is de Bijbel een verzameling van meerdere boeken die in verschillende stylen zijn geschreven en op het eerste zicht onafhankelijke literaire werken zijn. Maar bij nader toezien zal men merken dat zijn onderling zeer nauw verbonden zijn.

De Bijbel juist  interpreteren is een doel dat constante studie en vergelijking vereist (Psalm 1:2;. 1 Timotheus 4:13, 15-16). Men zal niet tot een goed begrip en toepassing van nauwkeurige hermeneutiek komen in één nachtje. Juiste interpretatie en goed Bijbelinzicht is iets van lange adem. Om het Woord van God goed te kennen vereist dit in feite een voortdurende studie. Lezen van de Bijbel en leren zal altijd van ons vereist worden,  anders zullen we een aantal dingen die we geleerd hebben vergeten (2 Petrus 3:1. -2).

Als wij die oude werken vandaag lezen moeten wij opletten dat wij ze niet bekijken alsof ze ook vandaag geschreven zijn. De woorden die wij tegen komen in de Bijbelvertalingen, de zinsopbouw, wijze van vertellen en beeldspraak moeten wij steeds plaatsen in de tijd waarin de teksten geschreven zijn. Ook moeten wij een gelezen passage durven benaderen alsof wij deze nog niet weten wat ze betekend.  Ervan uitgaande dat je weet wat het betekent sluit je misschien nieuwe mogelijkheden van benadering uit. Gebruik liever de gegevens in de passage – de woorden die worden gebruikt en hoe ze in elkaar passen – en laat deze u wijzen naar de juiste interpretatie.

Een Sefer Tora, de traditionele vorm van de Hebreeuwse Bijbel, is een rol perkament. (Photo credit: Wikipedia)

Er is een verschil tussen het lezen en observeren van een Bijbelvers. Observatie is een manier om gegevens te verzamelen in een passage. Zoals je de verzen leest en herleest, kan u de woorden in je hersenen opnemen, waar je er over kunt denken en hen achterhalen. Al de woorden in je opnemend, terwijl je ze onderzoekt, kan je ze bekijken als sleutels of paswoorden. Het is namelijk zo dat als je de tekst onder ogen krijgt dat je te weten moet komen waar te kijken naar aanwijzingen die je passage verduidelijken. Kijk voor herhaalde woorden en zinnen, boekensteunen (waar het begin en het einde van de passage overeenkomsten bevatten ), en aanwijzingen in het kader rond uw passage. Maar let er op geen delen van de passage die onbelangrijk lijken voor de betekenis ervan, te negeren. Elk woord moet behandeld worden alsof het aanwijzingen kan bevatten voor de interpretatie van de passage.

Eenmaal de passage die je verbijsterd begrepen is het tijd om die passage in het grote verhaal van de Bijbel te vinden. Dan kan je kijken hoe eerdere boeken en verhalen, of vroegere gebeurtenissen passen in het kader en u leiden naar uw passage. Nagaand wanneer de teksten waren geschreven en wat de cultuur toen was en ze vergelijken met latere gebeurtenissen en uitspraken, eveneens in hun tijd geplaatst, kunnen dan de teksten overgebracht worden naar onze tijd maar ook licht brengen op de nog te komen tijden, zoals  Jezus ‘wederkomst waar in de bijbel sprake van is.

Deze gewoonte zal licht werpen op hoe u inzicht in de tekst krijgt, zelfs als de passage zo vertrouwd is als de trap in uw huis.

De betekenis nagaand die het zou kunnen hebben gehad in de tijd dat het werd geschreven moeten wij de tekst steeds in het geheel zien. We mogen ons ook niet concentreren op slechts één zin, maar moeten kijken naar de woorden in de context van een groter deel of groter geheel. Elke tekst moet eveneens vergelijken worden met andere uitspraken in andere Bijbelse hoofdstukken. Het zou verkeerd zijn om enkel uit te gaan van de woordkennis van vandaag en alleen van onze eigen ervaringen en onze eigen tijd. Uiteraard zullen wij voor een tekstanalyse altijd uitgaan van onze ervaringen, cultuur, enz.. Misschien zullen wij zelfs aannemen dat ons begrip hetzelfde is als dat ban de menselijke auteur of van de Heilige Geest. Wetende dat de Schrift zowel menselijk als goddelijk geïnspireerd is, omdat het gewone maar tevens speciale menselijke personen waren die de woorden die ze kregen van de Heilige Geest op schreven, maar daarbij schreven ze ook hun eigen leven en de gebeurtenissen van hun tijd op, zoals zij het zagen en ondervonden. Door de eeuwen heen was het God, die altijd dezelfde bleef, die voor de gehele mensheid sprak in ieder tijdperk en cultuur met eeuwige relevantie en weten dat wat Hij zei niet alleen voor die tijd of het af en toe was, maar ook voor toekomstige generaties. Omdat Jehovah God in de geschiedenis ervoor koos om als de Elohim te spreken door menselijke woorden, wordt elk document geconditioneerd door de tijd, taal en cultuur waarin het werd geschreven. De spanning tussen eeuwige relevantie en historische particulariteit eist dat interpretatie nodig is.

Om goed te interpreteren wat het toen voor hen betekende, moet men de speciale regels die van toepassing zijn op elk van de literaire genres in de Bijbel leren. In de Tenach of Oude Testament hebben we de de Torah (of Thora), of de wet waarbij het geven van toelichting of richtlijnen (de Pentateuch) voorop ligt. Daarnaast vinden wij de Profetische boeken in de Nebi‘iem, Historische boeken, Wijsheid boeken, en de Ketuvim, of geschriften met poëtische boeken, liedjes, klaagzangen , kronieken en dagboeken, die dus elk in een heel andere literaire vorm zijn gegoten.

De boeken van het Oude Testament, met aanduiding van de plaats in zowel de Tenach (Hebreeuwse Bijbel, afgebeeld met hun namen in het Hebreeuws) en christelijke Bijbels. De Deuterocanon of apocriefe boeken zijn verschillend gekleurd uit de Protocanon (de Hebreeuwse bijbel boeken die door alle canoniek beschouwd worden).

Genres en stijl

De klassieke genres van het oude Griekenland, poëzie, drama en proza ​​moeten totaal anders behandeld worden dan de stambomen of opsomming van erfgenamen, essays, memoires, en andere vormen die al dan niet narratief zijn, maar het aandeel van de kenmerken van het op feiten gebaseerde zijn delen, of artistiek gebracht proza. Naast de genres moeten we kijken naar de literaire technieken of methodes van het schrijven. Ze omvatten de onderdelen van de kunstvorm, de middelen die de Bijbelse auteurs gebruikten om betekenis te creëren door middel van taal, en dat de lezers gebruiken om hun werken te begrijpen en waarderen.

Steeds moeten wij  controleren of de schrijver een raamvertelling brengt of een beperkt of samengevat schrijven brengt. Wanneer we de tekst lezen moeten we overwegen wat de betekenis van de schrijver was en zijn manier van praten. Was het neergetekende een weergave van het praten met anderen en nam hij daarbij  bepaalde literaire vormen als hulpmiddel om zijn gedachten over te brengen. Trachtte hij zo bijvoorbeeld met behulp van alliteratie, toespeling zijn gedachten vorm te geven. Of gebruikte hij antropomorfisme, de vorm die door de eeuwen heen het meeste problemen heeft opgeleverd in de Bijbel interpretatie?  Het verpersoonlijken van dingen is namelijk in de oudheid een zeer veel gebruikte techniek geweest. Maar hierdoor zijn veel mensen ook verkeerd naar bepaalde elementen of figuren gaan kijken. Hierbij zijn satan en de hel de meest verkeerd geïnterpreteerde elementen. Ook de verwaandheid of eufuisme (niet te verwarren met eufemisme) die werd gebruikt, alsook ironie, parodie, maakten het voor sommige lezers niet altijd zo duidelijk, doordat zij die ironie of parodie niet opmerken. Daarnaast kan men ook de veel gebruikte vorm van de flash-back vinden waarbij ‘heden’ en ‘verleden’ naast elkaar komen te liggen als een gelijktijdig gebeuren. verder is er het spel van het geweten of het denkpatroon dat de schrijvers ook graag tussen de teksten wierpen om hun lezers zowel hun persoonlijke mening te laten kennen of tot het denken aan te zetten.

We moeten altijd op zoek gaan naar de betekenis die de schrijvers in hun woorden wilden leggen, en daarom horen wij te weten te komen wat de eigenheden van de taal in de tijd van het schrijven was.  Het is met die  bijzonderheden van de taal in die tijd van het schrijven dat wij rekening moeten houden.

We kunnen de woorden ook niet afzonderlijk nemen, omdat ze een betekenis in de zin hebben. Voor het grootste deel hebben Bijbelse zinnen betekenis in verhouding tot de zinnen voor en na hen. Vaak hoeft deze ook te worden gerelateerd aan de kennis van de personen tot wie gesproken werd.

Elk deel van de Bijbelse tekst  moet steeds vergeleken worden met andere Schrift teksten. zij kunnen gewoonweg niet afzonderlijk beschouwd worden.

Gezag van de Schrift en de getuige van zichzelf

We zouden de Geschriften op hun eigen moeten laten staan om getuige en tolk te zijn van haar tijd en voor de toekomst.

In de protestantse geloofsgetuigenis van Westminster, de Westminster Confession of Faith (1646) is het samengevat in (1:9): “De onfeilbare regel van interpretatie van de Schrift is de Schrift zelf, en daarom, als er een vraag is over de ware en volle betekenis van enige Schrift moet het worden gezocht en gekend geraken door andere plaatsen die duidelijker spreken. ” Door het lezen en bestuderen van de Bijbel zullen we meer antwoorden vinden in haar en zal deze in staat zijn ons op te bouwen in ons geloof en in het begrijpen van de Bijbel.

Steeds zullen wij er aan moeten denken dat de Bijbel het geïnspireerde Woord van God is en dat geen enkele profetie uit de Schrift door iemand eigenmachtig kan worden verklaard. Wij als mensen hebben hiervoor een te grote beperktheid. Al hetgeen dat wij in de Heilige Schrift kunnen lezen moeten wij in verband brengen met de woorden uit andere Schriftplaatsen en vergelijken met de uitspraken van de profeten, waarmee onze interpretatie ook in overeenstemming zal moeten zijn.  Wij kunnen in voor die interpretatie slechts hopen dat God ons bereidwillig is om nader te komen en ons inzicht te geven. Zonder Gods Heilige Geest zullen wij moeilijk tot het juiste inzicht komen.

“en weet dit allereerst dat alle profetie in de Schrift niet van een eigen uitleg afhangt.” (2 Petrus 1:20 NB)

“daarmee stemmen overeen de woorden van de profeten, zoals geschreven staat:” (Handelingen 15:15 NB)

“Het antwoord van Jezus is dat hij tot hen zegt: ge zijt verdwaald!- ge hebt geen besef van de Schriften en ook niet van de kracht van God;” (Mattheüs 22:29 NB)

“En herkent ge over de opstanding der doden niet wat u gezegd is door God waar hij zegt” (Mattheüs 22:31 NB)

“gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, terwijl Christus Jezus zelf de hoeksteen is” (Efeziërs 2:20 NB)

“Niet tot overeenstemming gekomen met elkaar, zijn ze uiteengegaan nadat Paulus dit éne woord gezegd had: hoe treffend heeft de heilige Geest door de profeet Jesaja tot uw vaderen gesproken,” (Handelingen 28:25 NB)

Zij die de Heilige Schrift niet kennen zullen er ook weinig van begrijpen. Aan hen ligt het zeker niet om ons diets te maken wat er in de Bijbel staat en hoe wij die moeten verstaan. Eerst en vooral moet er de wil zijn om de Bijbel te gaan lezen, dan moet dat gevolgd worden door er voor open te willen staan. Vervolgens kan men die woorden tot zich nemen. Als er dan een geloof in een God is kunnen die woorden dieper door dringen en kan ook de macht van God over de lezer komen. Bij mondjesmaat kunnen de woorden dan binnendruppelen en voeding geven aan het zaad dat door God kan geplant worden. Indien de juiste vruchtbare grond wordt gekweekt en onderhouden kan men gaan zien waar de verhalen naartoe willen gaan waarin God tegen de mensheid spreekt. Als men dan grondig die woorden onderzoekt zal er ook  gebouwd kunnen worden op de fundering die gelegd is door de apostelen en de profeten; de hoeksteen die Christus Jezus zelf is.

In delen 4 een 5 van het eerste hoofdstuk in hetzelfde boven aangehaalde Engelse geloofsbekentenis document vinden we dat het gezag van de Heilige Schrift, waarin moet worden geloofd en welk gehoorzaamd moet worden, niet afhankelijk is van de getuigenis van een man of kerk, maar geheel op God ( die waarheid zelf is) berust. Daarom moeten we beseffen dat als het op de Getuigenis van God berust, de Bijbel het Woord van God is, mits hij  de auteur ervan is, en daarom is het aldus te ontvangen.  Wij kunnen ontroerd worden of bewogen worden door de getuigenissen uit het Boek der boeken. De verhalen kunnen ons raken en ons in hogere sferen brengen. Ook kan er een getuigenis van een kerk zijn die ons verder aanmoedigt of ons verder beroerd om meer uit de Heilige Schrift te halen, alsook om een ​​hoge en eerbiedige achting van de Heilige Schrift te hebben. De Kerk mag mee bouwen aan de hemelsgezindheid van de zaak, de werkzaamheid van de leer, de majesteit van de stijl, de toestemming van alle onderdelen, de omvang van het geheel (dat is om alle eer te geven aan God), de volledige ontdekking maakt deel uit van de enige weg naar verlossing van de mens die ieder individu voor zichzelf zal moeten afleggen. De vele andere onvergelijkbare excellenties, en de hele perfectie daarvan, zijn argumenten waarmee wij overvloedig bewijs kunnen krijgen dat het werkelijk zelf het Woord van God is. De uiteindelijke vrucht van het door laten dringen van de Woorden van God zal ook maken dat wij als vrucht van de Bijbellezing en Bijbelstudie onze volledige overtuiging en zekerheid van de onfeilbare waarheid zullen laten doordringen in ons zelf zodat onze persoonlijkheid ook getransformeerd zal kunnen worden naar die Woorden van God. van binnenuit zal dan de Heilige Geest Zijn werk in ons kunnen vervullen.

Onthullend Heilige Boek

De Christadelphians geloven dat de Bijbel (66 boeken), de Bestseller aller tijden,  het geïnspireerde Woord van God is, en dat het volledig en zelfvoorzienend is voor ons te onderwijzen in de weg der zaligheid. Wij geloven niet dat één bepaalde Christadelphian, in het heden of verleden, enige speciale vorm van openbaring heeft ontvangen, welke zich er zou op mogen beroepen de enige waarheid te verkondigen of alle duidelijkheid te kunnen geven.
Het is alleen door aanhoudend lezen van de Schrift en bidden  dat we tot een begrip komen van het doel van God in ons leven, en hoe Hij wil dat we ons gedragen van dag tot dag.

In “De Christadelphian verklaring van het geloof” wordt duidelijk aangegeven dat wij geloven dat  God de enige ware almachtige is, die werd geopenbaard aan Abraham, Isaak en Jakob, door engelachtige bezoeking en visie, en aan Mozes bij de brandende struik en op de Sinaï, en die Zichzelf in de Heer Jezus Christus, als de opperste zelfbestaande Godheid, de Ene Vader manifesteerde. Ook al woont Hij in een ontoegankelijk licht,is Hij toch overal aanwezig door Zijn Geest, welke een eenheid is met Zijn persoon in de hemel.
Verder merkt onze geloofsverkondiging dat God in Zijn goedheid, als de Schepper van hemel en aarde, een plan van restauratie voorzag. Maar dat Plan ontdeed de wereld niet van Gods rechtvaardige en noodzakelijke Wet van de zonde en de dood, die ons in onze wedloop of  race uiteindelijk moet redden van de ondergang, en de aarde  met zondeloze niet stervende mensen zal doen bevolken. Dat Hij dit plan ingehuldigd heeft door het maken van beloften aan Adam, Abraham en David, en daarna in meer detail door de profeten heeft uitgewerkt.

Ik, net als alle Christadelphians, ben van mening dat deze beloften verwijzen naar Jezus Christus, de Messias, die als afstammeling uit de  de orde in de veroordeelde lijn van Abraham en David kwam. Als afstammeling van koning David was hij echter, geboren in een normaal arbeiders gezin, ook mee  drager van de veroordeelde natuur, welke over alle mensen was gekomen door het fout gaan van Adam en Eva in de Tuin van Eden. Jezus kwam zo’n twee duizend jaar geleden in een wonderbaarlijke verwekking bij een menselijke moeder, van het huis en geslacht van David, op deze aarde waardoor hij onze veroordeling kon dragen, en, tegelijkertijd, om als een ​​zondeloos drager daarvan, zich volledig op te offeren voor de gehele mensheid.

Door zijn zoenoffer aan de martelpaal bracht hij het ultieme loskoopoffer voor de gehele mensheid met de volledige losprijs. Door ons geloof in die offerdaad kunnen wij ook deelgenoten worden van die zaligheid en hebben wij onze hoop gesteld in de mogelijkheid om het lijden van deze wereld te overstijgen, al was het in onze dood. Maar na de dood zal voor alle gelovigen een ogenblik komen waarbij zij, na het voorkomen voor de rechter Jezus, bij rechtvaardiging door de gerechtigheid van God, vrede vinden voor eeuwig.
Door volmaakte gehoorzaamheid aan God, en door te sterven, trekt Jezus de wet van de veroordeling naar zichzelf, en allen die moeten geloven en gehoorzamen, zal hij mee in zijn hart dragen en de mogelijkheid geven tot die eeuwige hoop te groeien.
Maar om zo ver te komen zal die mens die daar naar uit kijkt ook moeten willen groeien in dat Woord van God en in het Woord van Christus.

+

Voorgaand: Missionaire hermeneutiek 2/5

Vervolg: Missionaire hermeneutiek 4/5

Een vereenvoudigde of ingekorte Engelse versie kan gevonden in:  Missional hermeneutics 2/5 + Missional hermeneutics 3/5

English readers may find an abridged version in the articles: Missional hermeneutics 2/5 + Missional hermeneutics 3/5

++

Lees ook:

Mijn exegese en hermeneutiek